WELCOME TO MEDIOT

OUR PASSION

              แรกเริ่มโครงการนี้เกิดขึ้นเพราะความรู้สึกคับข้องใจ ตั้งแต่สมัยผมยังเป็นนักศึกษาแพทย์อยู่ที่โรงเรียนแพทย์แห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมกำลังศึกษาอยู่ในหอผู้ป่วยอายุรกรรม มีคุณยายอยู่คนหนึ่งอาการหนักพอประมาณ แต่ด้วยความที่ไม่มี ICU จึงต้องมาอยู่ที่หอผู้ป่วยทั่วไป แกต้องใส่ท่อช่วยหายใจเพื่อช่วยพยุงชีพ มีอยู่คืนหนึ่งหลังตี2 ซึ่งเป็นการวัดชีพจรรอบดึก ก็ไม่มีใครเข้าไปดูแกอีก จนกระทั่งตี 4 ที่ได้รอบต้องเข้าไปวัดชีพจรซ้ำ ก็พบว่าแกนอนแข็งเป็นท่อนไม้ โดยที่สายเครื่องช่วยหายใจ หลุดออกจากท่อช่วยหายใจจากปากแก หลังเหตุการณ์นี้ญาติผู้ป่วยฟ้องร้องโรงพยาบาล มีบุคลากรหลายฝ่ายโดนสอบสวนและถูกตำหนิ แต่สุดท้ายก็สรุปว่าเป็น “เหตุสุดวิสัย” โดยที่ผู้บริหารก็ไม่ได้มีการป้องกันอะไรเพิ่มเติม

              เหตุการณ์ในลักษณะนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว แต่ทุกโรงพยาบาลที่ตัวผมเดินทางไปใช้ทุนและทำงาน ต่างก็มีเหตุการณ์ลักษณะคล้ายๆกันนี้อยู่เนือง ๆ แต่ส่วนใหญ่เกิดในคนไข้ที่ไม่หนัก อยู่ดีๆในเวลากลางคืนที่ไม่มีใครเข้าไปสังเกตอาการ ก็เสียชีวิตไปโดยไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไร และเกิดเหตุอะไรขึ้น การทบทวนหลังเหตุทุกครั้งก็มักลงเอยด้วย “เหตุสุดวิสัย” หรือไม่ก็ “พยาบาลไม่เพียงพอ”

              ตั้งแต่นั้นมาตัวผมเองพยายามหา solution ที่จะเข้ามาแก้ปัญหานี้ มีครั้งหนึ่งที่พบบริษัทขายนาฬิกาข้อมือ ที่อ้างว่าวัดสัญญาณชีพได้หลายค่า แต่สุดท้ายหลังซื้อมาทดสอบก็พบว่าน่าจะเป็นการหลอกลวงมากกว่า ถึงแม้ว่าจะเดินทางไปหาอุปกรณ์ที่คล้ายกันนี้จากไต้หวัน, ฮ่องกง, หรือจีนก็ไม่พบสินค้าที่สามารถวัดได้อย่างเที่ยงตรง

จนสุดท้ายจึงตัดสินใจว่าเราจะต้องพัฒนาอุปกรณ์ขึ้นมาสักตัว ที่ช่วยให้คนไข้ไม่ต้องเสียชีวิตไปอย่างไม่ได้รับการช่วยเหลือ เพียงเพราะไม่มีคนไปเฝ้าสังเกตุชีพจร ถึงแม้การลงทุนนี้จะมี IRR เป็นศูนย์ก็ช่าง เพราะหากอุปกรณ์ตัวนี้ช่วยชีวิตคนไข้ได้สักคนแล้วล่ะก็ หัวใจของผมคงพองโตมิใช่น้อย